Wat als...gedicht gemaakt door Marjon

Wat als alles wat normaal is, er opeens niet meer is?

Wat als onbezorgd zijn niet meer bestaat?

Als gezond, opeens ziek zijn is.

Wat als je kanker hebt?

Wat als je dagelijks over grenzen heen moet?

Wat als je in de spiegel kijkt en je jezelf niet meer herkent?

Wat als alles in je lichaam nee schreeuwt,

Maar je ja moet doen?

Wat als grenzen vervagen?

Wat als kaal zijn opeens normaal is?

Wat als de zusters en broeders je bij je voornaam kennen?

Wat als de sneltrein niet van plan is om te stoppen?

Wat als het abnormale leven weer een beetje normaal wordt?

Wat als ziek zijn opeens weer gezond wordt?

Wat als je grenzen weg zijn?

Tot hoever ga je dan?

Rondje Reichswald - Zevenheuvelen door Marjon de Leeuw van Weenen

Hoe ver wil je fietsen Mar, vraagt pap aan me. 50 kilometer moet toch nu wel lukken denk ik bij mezelf. ’40 km. Ofzo?’ zeg ik. Papa stippelt de route uit en zegt tegen me: “dan fietsen we zo door het Reichswald, over de Zevenheuvelenweg en als je dan nog puf over hebt  fietsen we ook nog even de Sint Jansberg op”. Ja, dat doen we. Zo gezegd zo gedaan fietsen we op zaterdag 20 juli 2013 rond 10 uur de camping af. Dat begint met een flinke afdaling. Leuk, denk ik, maar dat moet ik dus straks ook weer omhoog fietsen.

We zijn zo in Duitsland en voor we het weten fietsen we door het Reichswald. Bergje op, bergje af. Gaat lekker! We fietsen 10 kilometer door het Reichswald en dan fietsen we richting Berg en Dal. Weer terug naar Nederland. Al hijgend vraag ik aan papa: is dit vals plat? Ja grijnst hij.

Op een gegeven moment houdt het fietspad op en zitten we opeens op een autoweg. Uhh gaan we wel goed?? Pap denkt van wel. Auto’s scheuren ons voorbij maar pap zingt vrolijk, fahr’n fahr’n fahr’n auf der autobahn. Als op een gegeven moment de belijning ophoudt i.v.m. wegwerkzaamheden vindt ook pap het welletjes en zoeken we snel een afrit en een fietspad op.

We fietsen door het plaatsje Wyler en vanaf daar gaan we bergopwaarts. En waar ik op het vlakke vrolijk een wat ouder stelletje op e-bike voorbij fietste, zitten ze bergopwaarts opeens weer achter me. (vind ik niet leuk!)

Buiten adem bedenkt mijn lichaam dat het leuk is om het op een huilen te gaan zetten. Waarom? Huilen gaat nu echt even niet, daar heb ik geen adem voor. Ik verbijt de tranen, maar eenmaal boven aan de berg stromen ze in volle vaart over mijn wangen. Ging ik te hard? Vraagt pap. Ben je moe? Nee, dat valt allemaal wel mee, het overkomt me gewoon opeens. Tranen weggeveegd fietsen we verder. De Zevenheuvelweg op. Dit is heuvel 1 roept papa. Poe poe, puf puf. Oke, nog 6 te gaan. Heuvel 2! Heuvel 3! Net als ik me begin af te vragen hoe ik de rest van de heuvels boven moet komen, zijn we al aan het einde. Huh? Oh dan vielen die andere bergjes toch wel mee zegt papa. J

Tussen de heuvels door waren we op zoek naar een camping, maar die hebben we niet gevonden. We beslissen om eerst maar een stukje appeltaart te gaan eten. 

We fietsen de Zevenheuvelenweg een stukje terug na de appeltaart en vinden de camping. Zullen we nu weer terug gaan? Zegt papa. Ja graag! Geen Sint Jansberg meer? Nee, dat trek ik echt niet meer. Hoewel ik vol goede moed  ben als ik nog niet op de fiets zit, valt het toch elke keer weer tegen als ik er wel op zit. Vragen als waarom ik hier ook al weer aan begonnen was en wat ik er leuk aan vind gaan door mijn hoofd. Maar ja, opgeven is geen optie dus nog even door fietsen. Na 42 kilometer en wat duwtjes in de rug van papa later, zijn we weer terug op de camping. Heerlijk, even met de beentjes omhoog! 

Rustig dagje...

Een dag uit het leven van...

Een gewone zaterdag niets bijzonders en waarschijnlijk hebben de meeste mensen zo'n soort zaterdag als ik. En toch, als je alles eens op een rijtje zet. Best druk...
's Morgens eerst naar de bakker, omdat vers brood op zaterdagochtend zo lekker is. Daarna zemen we een raampje, belt schoonmoeder met d'r boodschappenlijstje en gaan we even langs bij dochter 2 om een gaatje te boren en wat spulletjes op te hangen. Dan haal ik de boodschappen met 2 briefjes. Eén van mezelf en één van schoonmoeder.
Tijd voor de lunch en wat telefoontjes.
Daarna een klusje als scriba voor de kerk, de zondagse mededelingen komen dit keer van mijn hand.
Even stofzuigen en dan naar dochter 3 die net de sleutel heeft van d'r nieuwe huis. Daar doe ik een klein verf klusje en vertrek vervolgens naar schoonmoeder om de boodschappen af te leveren en de haren te krullen.
Thuis gekomen wacht natuurlijk nog het avondeten en kom ik tot ontdekking dat ik een belangrijk ingrediënt mis. Dochter 3 biedt uitkomst, zij gaat nog even langs de supermarkt.

En dan denk je, lekker bank hangen vanavond...nee, om 22.30 uur mag ik nog even op pad naar een PGB-cliënt.

Rustig aan misschien als ik 65, 75 of 85 ben?

Biest (door Ron)

Een foto van een bord biest, vorige week op Facebook, bracht heel veel reacties teweeg. Deze varieerde van “getsiederrie” tot “daar lust ik wel pap van”!

Wat zegt wikipedia eigenlijk over biest: Colostrum (bij koeien biest of griest) is de eerste melk die gevormd wordt als een zoogdier bevallen is. Mijn kennismaking met biest dateert uit mijn kinderjaren. Ik had het geluk dat mijn oom en tante, boer en boerin waren. Hardwerkende mensen met een kleine veestapel: koeien, Herman de stier en veel (wilde) katten. Hun boerderij had een naam: ‘het Witte Paard’. Er was, als ik me goed herinner, geen paard te bekennen maar ze zullen daar vast een reden voor gehad hebben, je noemt je boerderij ook niet: ‘de bruine koe’ of ‘Herman’s farm’. Hoe mijn eerste bordje biest smaakte weet ik niet meer, maar mijn eerste slok melk dronk ik als baby en dit is tenslotte ook melk, echter uit een ander lichaam. Wat was het een feest als tante belde dat er weer een koe bevallen was, een echt melkkannetje werd opgehaald en Herman was in die tijd mijn grote vriend, zijn vruchtbaarheid bezorgde ons heerlijke en voedzame biest. De biest kon niet direct gegeten worden, biest moest je wellen. Ik herinner me nog dat dit heel spannend was, alsof je op Cape Canaveral staat te wachten of de spaceshuttle bij “zero” wel het luchtruim kiest. Moeders stond met een houten lepel te roeren in de pan biest, deze moest opwarmen maar niet koken en zodra er blaasjes op de houten lepel kwamen direct door de zeef in een andere pan. Opzij, opzij, opzij, maak plaats maak plaats maak plaats mijn moeder heeft enorme haast, want dat was het moment suprême, is de biest geslaagd of kan die door het gootgat. Als deze gelukt was, direct het beschuit en kaneelsuiker er door en smullen maar, hoe heter hoe beter. Het is moeilijk uit te leggen waar biest naar smaakt maar het is eigenlijk een heerlijke vloeibare slagroom voorzien van lekkere kleffe beschuitjes, alsof er een engeltje…….. En….door haar bijzondere samenstelling past biest in een cholesterolverlagend dieet.

Één kannetje biest halen, in die tijd, zal ik nooit vergeten. Had net m’n rijbewijs gehaald en autootje van vader overgenomen, een Honda Civic. Wat was ik trots, dat ik na elk ritje het oliepeil moest checken mocht de pret niet drukken, het reed tenslotte. Tante belde, er is weer biest. En wat doe je dan, je pakt de auto, scheurt naar het Witte Paard zet het kannetje naast je in de auto en scheurt naar huis………Deze biest heeft echter de pan nooit bereikt maar wel de matten én bodem van de Civic. De matten kon ik nog weggooien maar de hele Civic was voorzien van een vastgeplakt ondertapijt en dat slurpte heerlijk mijn biest op. Vanaf die tijd wist ik hoe zure melk ging ruiken en reed ik ala Pinokkio (wasknijper op de neus) rond in de Honda. Tja en wat vertel je aan iemand die mee wil rijden……heb je een nieuwe deo??

Biest, wie is er niet groot mee geworden.

Herdenking watersnoodramp 1953

Op vrijdag 1 februari was het 60 jaar geleden dat de watersnoodramp plaatsvond.
Ook ons dorp was overstroomd, onze ouders zijn geëvacueerd geweest. Nu, 60 jaar later, drukt die ramp nog steeds een stempel op het dorp. Veel mensen maakten het mee, vele worden er deze dagen aan herinnerd.
De één vertelt graag zijn verhaal en de ander kan en wil er, ook nu nog niet over praten.

Op zaterdagochtend was er een herdenkingsbijeenkomst. Je ziet 2 zussen die ouders en broertje verloren en samen achter bleven. 3 en 7 jaar oud waren ze toen maar voor het leven getekend. Je kent het verhaal van de man die op de dijk liep met z'n familie en bijna iedereen zag verdwijnen in de golven toen die dijk plotseling doorbrak. Wat moeten al die herinneringen zwaar en moeilijk zijn.
Goed dat ook deze ramp herdacht wordt.
's Middags was er een fototentoonstelling. Daar werd alles door velen opnieuw verteld en beleefd.
Goed, als mensen er over kunnen praten. Lastig als je dat niet kunt omdat de herinneringen té pijnlijk zijn.

Op onderstaande foto mijn vader met een aantal van z'n broers en zussen en zijn moeder. Hoog zwanger. De baby is amper 2 weken later in Rotterdam, op het evacuatieadres geboren.

Breien en het internet

Deze week kwam ik er, opnieuw, achter hoe oneindig groot het internet eigenlijk is en wat je er allemaal niet kunt vinden.
Enige tijd geleden kwam ik een patroon tegen van een colsjaal die ik wilde gaan maken. Nu is het deze week herfstvakantie dus tijd voor m'n hobby.

Klik hier voor het patroon van deze "scrunchie"

Nu werd in dit patroon gewerkt met 4 dikke naalden zonder knop. Helaas had ik deze niet in huis maar een oproepje via Facebook leverde me het volgende filmpje op:

In het filmpje ziet het er redelijk eenvoudig uit maar dat viel in de praktijk nog een beetje tegen. Na wat oefening had ik de techniek onder de knie en zie hier het resultaat voor zover:

Als het eindresultaat klaar is zal ik een foto plaatsen. Nog 136 cm te gaan...

Marathon Zeeland. Luctor et Emergo

Na de marathons van Rotterdam, Spijkenisse, Berlijn, New-York, Amsterdam en Terschelling stond 6 oktober mijn 15e marathon op het menu: Zeeland, beter bekend als de Zeeuwse kustmarathon.

In de marathonwereld staat deze bekend als de zwaarste marathon van Nederland.

De eerste zaterdag in oktober staat volgens de website van de marathon garant voor:

De mooiste en zwaarste marathon van Nederland.

Langs de Zeeuwse kust.

Door bos, over dijk en duin. Lopen in een schitterend decor.

Verhalen van deelnemers van vorige edities bevestigde deze typeringen. Extreem zwaar als je de wind/storm tegen hebt, regen, het is tenslotte al oktober dan kan het spoken, een harde zuidwesten wind tegen want uit deze hoek waait het vaak in deze tijd.

Vorig jaar bleek dat de herfst ook zijn mooie kanten kent, deze editie was de zomerse variant: temperaturen rond de 25 graden, maar ook dat zijn temperaturen die je liever niet hebt tijdens het lopen van een marathon. Wat zou het dit jaar worden.....

Vanaf het weekend voor de marathon worden de diverse site's voor het weer geraadpleegd, de smartphone staat er vol mee: accuweather.com, buienradar, rainy days, buienalarm, het weer. Zelfs de Enkhuizer Almanak werd als appie geraadpleegd maar ons Zeeuwen bin zunig (lees: wat een krent) deze app kost € 5,95 (!)

Na een week van koolhydraten stapelen, veel drinken breekt d-day aan, vroeg wakker, de oren gespitst en de ogen richting het raam, wat voor weer is het..... Rob de Nijs heeft de regendans al gedaan: Zachtjes tikt de regen....

Ok, de zwaarste marathon moet ook eigenlijk extreem zijn, laat het dan maar waaien en regenen.....

Veel marathons hebben de start en finish op dezelfde lokatie, deze marathon niet, de start is onder de kerk van Burg-Haamstede en de finish ligt 42.195 meter verder in Zoutelande.

Aangekomen in Burgh vallen twee dingen direct op, gemoedelijk en schone straten....zou de Coolsingel er ook zo uit kunnen zien bij de start van de marathon schiet er door mijn hoofd, daar "regent" het bidons en kledingstukken en hebben de Roteb medewerkers een "goedverdiende" zondag.

Hier niet, elke loper zoekt netjes de afvalzak op en als dat niet lukt is er wel een collega-loper die met hem of haar meedenkt.

Het startschot wordt voorafgegaan door de twaalf slagen van de kerkklok, meestal tel je af maar hier tellen we tot twaalf.

Het nummer You're the voice van John Farnham is de aanmoediging van de organisatie en schalt door de boxen. Het is droog en in de verte verschijnt de blauwe lucht. We verlaten Burgh en lopen richting boswachterij Westenschouwen, bekend gebied want de halve marathon van Burgh-Haamstede voert ook door dit gebied.

Na een pittige duinovergang gaan we na 4,5 km het strand op richting Neeltje Jans, parallel aan de N57 eerst de Hammen dan de Schaar en dan de Roompot, het 10 km punt is gepasseerd, de meegereisde supporters gezien, en op naar het volgende strand.

Na 19 km lopen we het strand op, redelijk fris en op schema. De opgang is mul zand maar verderop is het redelijk beloopbaar, we passeren het punt van de halve marathon, aftellen!

Na 7 km strand, de benen gaan zwaarder voelen, gaan we bij strandpaviljoen de Piraat het duingebied in, Oostkapelle laten we achter ons, Domburg is nog 3 km, de linkerknie gaat protesteren.

Bij het 30km punt staan Sjanie, Wendy en broer Arjan. "Hoe gaat het? De auto staat hier achter.

"Nee,nee,nee ik had gezegd, geef me een schop dan hobbel ik verder".

Arjan loopt mee, "ik ben wel eens beter gehumeurd" verontschuldig ik me.
De zwaartse kilometers dienen zich aan evenals de eerste duintrap.

Van beelden van omroep Zeeland wist ik dat er een aantal van deze trappen in het parcours zitten met één loodzware trap, zou dit al de zwaarste zijn.

Westkapelle zie ik in de verte liggen, dán nog 5 km, de benen doen zeer, het lijf wil stoppen maar de eeuwige roem wacht.

De zwaarste duintrap dient zich aan, het lijkt hier wel een bejaardenhuis, iedereen houd de leuning vast en is niet meer okselfris maar "Luctor et emergo", we worstelen en komen boven.

Na 40 km voor de laatste keer het strand op, het nummer van Blof waart in mijn hoofd: Niet de zoute zee maar ik slaak een diepe zilte zucht en de alarmfase is aanwezig en niet Vlissingen maar ik adem zwaar en moedeloos.

Na 1,5km strand, zie ik boven op de duinen links de finish liggen nog 2x links dan de Langstraat op en de finish. Elke loper wordt onthaald door de wedstrijdleider. Na 4 uur en 45 minuten zit de 15e en zwaarste marathon er op, vermoeidheid maakt plaats voor een onbeschrijfelijk gevoel en besluit ik volgend jaar weer mee te doen......

Hier aan de kust,

waar men zat is en voldaan...

Na de finish werd er direct een microfoon en camera op mij gericht: "This is tv man"  (zie sfeerimpressie)